Κατά λάθος str8

Ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού - που διόλου δεν είναι το θέμα μας - οι άνδρες δίνουν γερή κλωτσιά στα στερεότυπα και απολαμβάνουν μια νέα τάξη πραγμάτων (και την ησυχία τους).

Τα αγόρια δεν κλαίνε. Δεν μιλάνε πολύ. Δεν αναλύουν τα συναισθήματά τους. Ανοίγουν την πόρτα στις κυρίες. Αλλάζουν λάστιχα/ πρίζες/ καζανάκια. Πληρώνουν το λογαριασμό. Χτυπάνε τη γροθιά τους στο τραπέζι. Στυλώνουν τα πόδια τους στο πάτωμα. Παίρνουν τις αποφάσεις. Διαχειρίζονται τα οικονομικά. Πιάνουν την πέτρα και τη στύβουν. Κορτάρουν βαστώντας γερά το ρόλο (και όχι το ρόπαλο πια, ευτυχώς) του κυνηγού. Ένας μακροσκελής κατάλογος με το savoir faire του σωστού αρσενικού ταλανίζει τα τρυφερά αυτάκια παντός άρρενος από τα μικράτα του ακόμα. Και παράλληλα δημιουργεί εσφαλμένες προσδοκίες στα κοριτσάκια που μέλλουν να εξελιχθούν στις γυναίκες που κάποτε θα συγχρωτίζονται μαζί τους. Ώσπου η κολώνα του σπιτιού επαναστατεί, λυγίζει. Αποζητά μια θέση άνετη, μακριά από βαριές «ανδρικές» δουλειές και μαστορέματα, συμφιλιώνεται με τη θηλυκή πλευρά του και σπάει τα δεσμά της μπρουταλιτέ διεκδικώντας...ισότητα. Και η ιστορία της μάχης ανάμεσα στα δύο φύλα –που μαίνεται, όπως όλοι γνωρίζουμε, αενάως- γράφεται από την ανάποδη αυτή τη φορά.

Του άνδρα του πολλά βαρύ

Επαναλαμβάνω πως ο ανδρισμός δεν αμφισβητείται επ ουδενί λόγω. Μιλάμε απλώς για μια πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του ανδρικού είδους. Εκείνη που ποθεί μεν τις γυναίκες, λατρεύει και τα προνόμιά τους ταυτόχρονα. Κάποτε ο όρος μετροσέξουαλ ήταν πολύ του συρμού. Άλλοτε με μια εσάνς αρνητικότητας και άλλοτε εντελώς ουδέτερα χρησιμοποιούμενος για να περιγράψει τους άνδρες εκείνους που ανάλωναν πολύ από τον χρόνο τους (και το εισόδημά τους) σε σπορ έως τότε κατ’ αποκλειστικότητα γυναικεία. Καλλυντικά, σπα, περιποίηση προσώπου, μανικιούρ, πεντικιούρ και ατελείωτες τσάρκες στις βιτρίνες ήταν μερικές από τις αθλοπαιδιές στις οποίες επιδίδονταν οι εν λόγω κύριοι και αποσπούσαν τον τίτλο. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες μεγάλος. Το δάφνινο στεφάνι δε φόρεσε, εν τέλει, ουδείς εκ των αντιπάλων. Με τον καιρό όλα αυτά έγιναν τόσο συνηθισμένα ώστε η λέξη να πέσει σε αχρηστία και η αρσενικού γένους ενασχόληση με τον καλλωπισμό να θεωρείται τελικά τόσο δεδομένη ώστε να μην αποτελεί ένδειξη ικανή να προκαλέσει αμφιβολίες για τη σεξουαλικότητά τους. Κι αυτός ήταν ένας σημαντικός θρίαμβος από την πλευρά των ανδρών. H εμφάνιση ήταν το λιγότερο. Και μια καλή αρχή. Τι γίνεται με όλα εκείνα που συνθέτουν το εγχειρίδιο του Άνδρα (με «Α» κεφαλαίο) του σωστού, όμως; Προσπαθώντας να μοιράσουμε ακριβοδίκαια τους ρόλους χάσαμε λιγάκι το μέτρημα στο ζύγι και μείναμε να απορούμε ποια είναι η (βολικότερη) θέση εκάστου εξ ημών τελικά. Τα στερεότυπα έχουν μια συγκεκριμένη χρήση: να καταρρίπτονται. Να μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να σκονίζονται. Εκεί ακριβώς τοποθετείται σιγά σιγά και το πρότυπο του άνδρα του πολλά βαρύ που μήτε να του μιλάνε θέλει το πρωί, μήτε να τον παραγκωνίζουν ισχυρότεροί του- και μάλιστα γυναίκες- αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που η ελληνική κοινωνία του φόρτωσε τόσα χρόνια. Στο προσκήνιο εμφανίζονται οι άνδρες νέας κοπής. Άνευ κόμπλεξ και χωρίς καμιά διάθεση να υποδυθούν το ρόλο που τους φορτώθηκε από καταβολής κόσμου. Ούτε κατάλληλα ζαντολάστιχα ξέρουν διαλέγουν, ούτε να ανοίγουν τρύπες στον τοίχο με black&decker, ούτε να αλλάζουν πρίζες και να φροντίζουν λοιπές οικοσκευές, ούτε καμία άλλη εργασία από όσες, μέχρι πρότινος, ήταν συνυφασμένες με την ανδρική πυγμή. Το μόνο που μένει στη θέση του είναι ο ανδρισμός τους. Αναμφισβήτητος.

Ιστορία μου, αμαρτία μου

Το σενάριο έλεγε «δύση» και, ως γνωστόν, ο ήλιος δεν αργεί και πολύ να βουτήξει στην άλλη πλευρά του ημισφαιρίου και να εξαφανιστεί. Άνθρωποι έτρεχαν αλαφιασμένοι πέρα δώθε για να προλάβουν να στήσουν στην εντέλεια τα πάντα και να προλάβουν τη στιγμή. Καθόμουν ήσυχη πίσω από τις κάμερες παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα όταν το τηλέφωνο της φίλης μου που δούλευε στη διεύθυνση παραγωγής της ταινίας άρχισε να δονείται μανιασμένα. Το χάζευα να αναβοσβήνει απελπισμένα με την ένδειξη «σπίτι» μεγαλοπρεπή και αγχωμένη, συγκεντρώνοντας μέσα σε λίγα λεπτά 24 (!) αναπάντητες κλήσεις στην οθόνη του. Έμοιαζε ανησυχητικά επείγουσα η επιμονή του φίλου της. Η σκηνή τελείωσε, ο ήλιος έδυσε και η αδημονία του συμβίου της έλαβε και αυτή, επιτέλους, τέλος. Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα πως δεν είχε συμβεί κάποια βιβλική καταστροφή όπως θα μπορούσε, αφελώς, κανείς να υποθέσει. Είχαν ξάφνου σβήσει τα φώτα και ο κύρης του σπιτιού είχε σαστίσει μην έχοντας ιδέα τι να κάνει. «Έλεγξες τον γενικό διακόπτη του ρεύματος, αγάπη μου;» την άκουγα να του λέει «Στον διάδρομο έχει ένα ντουλαπάκι, άνοιξέ το και δες αν είναι όλα τα κουμπάκια στη θέση τους...Απλώς πάτα τον γενικό διακόπτη του ρεύματος. Ναι, αυτό που προεξέχει. Πάτησέ το μέσα...Εντάξει τώρα;...». Το βλέμμα της ήταν μαγειρεμένο με τα εξής συστατικά: τρυφερότητα, απορία και μια ελαφρά ενόχληση, πολλή ψυχραιμία μα και λίγη περηφάνια (που το αγόρι της κατάφερε να λύσει το πρόβλημα του black out). Ύφος παρόμοιο με εκείνο που χρειάστηκε να αποκωδικοποιήσουν οι αδαείς -όσοι δεν έχουν γνωρίσει εκπρόσωπο ουδένα της κατηγορίας για την οποία συζητάμε- σε πολλές περιπτώσεις, καρφιτσωμένο και στο δικό μου μούτρο. Τότε που χάλασε το τηλέφωνο του ντους και ο φίλος μου φώναξε υδραυλικό, όταν ξεκόλλησε η πρίζα και τον βρήκα να ψάχνει αγωνιώντας για ηλεκτρολόγο, όταν έσκασε το λάστιχο και έψαχνε το εγχειρίδιο χρήσης του γρύλου και πλείστες ακόμα φορές που η αρσενική πλευρά του γκρέμιζε μύθους και επαναπαυόταν στη βολή της. Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Τις προάλλες βρήκα έτερο φίλο εγκλωβισμένο στο πατάρι προσπαθώντας να κερδίσει τη μάχη με το καζανάκι «Νιαγάρα» που είχε κολλήσει. Η γυναίκα του -και πιο επιδέξια στα μαστορέματα- έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι και εκείνος προτίμησε να στείλει S.O.S. σε εμένα παρά σε κάποιον από τους άρρενες φίλους του. Όχι φυσικά από ανησυχία μήπως τον κατηγορήσουν για ανικανότητα, μην βαυκαλίζεστε. Από φόβο μονάχα μήπως κι εκείνοι δεν καταφέρουν τίποτα περισσότερο από τον ίδιο. Αυτογνωσία και συνειδητότητα. Υποκλίνομαι. Όταν έφτασα το σκωπτικό χαμόγελό του μεταφραζόταν σε: «στα χρόνια της ισότητας γιατί να πρέπει να τα καταφέρνω καλύτερα από' σένα στις χειρωνακτικές εργασίες;». Και πράγματι. Παρότι σουφραζέτα δεν υπήρξα ποτέ και στηθόδεσμους δεν έκαψα παραδειγματικά στην πλατεία Συντάγματος υπογραμμίζοντας τις όποιες φεμινιστικές ιδέες μου, ναι, η ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα ήταν πάντα σε κορυφαία θέση στη λίστα με τις επιδιώξεις μου. Άρα το (σιωπηλό) επιχείρημά του πράγματι δεν προσπάθησα να αντικρούσω. Γνωρίζοντας, μάλιστα, τη λατρεία της γυναίκας του στα άσπιλα κρινοδάχτυλά του πώς να τον επιπλήξω που δεν τα κατάφερνε με τα κατσαβίδια και τα σφυριά;

Καλημέρα καινούργια μου αγάπη

Όχι πως η πρόθεσή μου είναι να κατηγορήσω κανέναν, εδώ που τα λέμε. Το κάθε άλλο. Η οργή που νιώθω καμιά φορά όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με την απάθεια ορισμένων (πολλών, για την ακρίβεια και με αυξητικές τάσεις) ανδρών να φέρουν εις πέρας τις κακοτοπιές της πληκτικής καθημερινότητας αφανίζεται αμέσως μόλις σκεφτώ τα πολυάριθμα θετικά τους. Ω, ναι! Με προεξάρχον και σπουδαιότερο την έλλειψη οποιουδήποτε συμπλέγματος κατωτερότητας απέναντι στις δυναμικές (δυναμικότερες έστω) γυναίκες. Δεν μπορούν -και δεν τους νοιάζει που δεν μπορούν- να μπλέκουν με μικροπροβλήματα. Και τι έγινε; Πάντοτε υπάρχει ένας επαγγελματίας για να κάνει τη δουλειά. Ας είναι και τόσο ασήμαντη όσο η αντικατάσταση μιας λυχνίας στο αμπαζούρ. Ταιριάζει καλύτερα στην bon vivant φιλοσοφία τους άλλωστε. Δε κινδυνεύουν να νιώσουν εύκολα ευνουχισμένοι. Ούτε όταν το road trip στις Κροατικές ακτές το αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου- από οδηγητικής πλευράς- η θηλυκή παρέα τους. Ούτε όταν την ερωτική κρούση αναλαμβάνει κάποια θηλυκή ύπαρξη παραμερίζοντας το -καταγεγραμμένο στο DNA τους- προνόμιό τους στο φλερτ. Η ευκολία με την οποία απεκδύονται τον μανδύα του σκληρού άνδρα που στα μπράτσα του στηρίζεται το σπιτικό είναι ιντριγκαδόρικη. Χρειάζεται πελώρια αυτοπεποίθηση από την πλευρά τους για να παραχωρήσουν τα σκήπτρα του βασιλείου τους και αυτό τελικά τους στολίζει με μια σιγουριά μοναδική και τόσο σέξι.

Όσο για την ιπποσύνη που γοητεύει στο διηνεκές όλες τις εκπροσώπους του ασθενούς φύλου είναι, όσο να' ναι, ανεξάρτητη, αποκομμένη από την τεστοστερόνη που -υποτίθεται- κάνει τους άνδρες πιο καλούς στις «βαριές» δουλειές. Α, όλα κι όλα, παράπονο δεν έχω. Την πόρτα του αυτοκινήτου μου την ανοίγει πάντα, ως σύγχρονος gentleman, ο αγαπημένος μου. Την αριστερή, φυσικά. Γιατί στη θέση του συνοδηγού έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα τα δικά του οπίσθια. Κάποτε που τόλμησα να ρωτήσω γιατί δεν αξιοποιεί το ροζ χαρτάκι που τον νομιμοποιεί να πιάσει το τιμόνι η αφοπλιστική απάντησή του κλόνισε το νευρικό μου σύστημα τόσο πολύ που χρειάστηκε να ανατρέξω στη νοητή λίστα με τα πλεονεκτήματα, τα προσόντα και όλα τα καλά του κόσμου με τα οποία είναι προικισμένος για να το ξεπεράσω. «Είναι multitasking» μου είπε. Κι εγώ λέω πως είναι ανίκανος/ ανόητος/ τρελός αλλά δεν εισακούγομαι. Γιατί έχει οπαδούς. Μυριάδες. Όχι μόνο όλους τους ομοϊδεάτες του –που είστε πολλοί- αλλά και όλες τις γυναίκες που βαρέθηκαν να προσποιούνται τις εύθραυστες (και, πιστέψτε με, αυτές και αν είναι πάμπολλες).

Από τη Μυρόεσσα Μεταξά για το περιοδικό GK της Καθημερινής