Good Vibrations

Ο πυρετός ήταν στις αρχές του 19^ου αιώνα η πιο συνήθης διαγνωσμένη ασθένεια. Στο αμέσως χαμηλότερο βάθρο, όμως, φιγουράριζε μια κατεξοχήν γυναικεία περίπτωση: η υστερία. Και εγένετο φάρμακο για την καταπολέμησή της. Ο γνωστός- και αγαπητός σε όλους- δονητής.

Στην αρχή, και για εκατοντάδες χρόνια, υπήρχαν οι μαίες. Γυναίκες αποκλειστικά. Οι οποίες φρόντιζαν για τα πάντα και κρατούσαν στα χέρια τους -κυριολεκτικά και μεταφορικά- το γυναικείο σώμα. Σεξουαλικά, γυναικολογικά, αναπαραγωγικά θέματα και ο, τι αφορούσε στο θηλυκό γένος ήταν δική τους υπόθεση και ευθύνη. Κάτι η ανάπτυξη του καπιταλισμού, κάτι η ανδρική επιβολή και η ανδροκρατούμενη κοινωνία μαζί με την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, οδήγησαν στην κατάρριψη ορισμένων ταμπού και οι άνδρες επιστήμονες πήραν τον δρόμο που οδηγούσε στην γυναικεία σεξουαλικότητα. Οι μαμές παραμερίστηκαν και ο έλεγχος περιήλθε στους επαΐοντες (άνδρες) ιατρούς. Εντάξει, τους πήρε μερικούς αιώνες ακόμα να το διανύσουν το μονοπάτι αλλά, τουλάχιστον, είχε γίνει η αρχή. Το πόσο λανθασμένες ήταν αρχικά οι ιδέες τους και πόσο ελλιπείς οι γνώσεις της ανθρωπότητας όσον αφορά το γυναικείο σώμα μπορεί να περιγραφεί με πολύ λίγα λόγια.

Τον 19^ο αιώνα, λοιπόν, επικρατούσε η άποψη πως οι γυναίκες δεν μπορούν να βιώσουν την σεξουαλική ολοκλήρωση (οργασμό) άνευ διείσδυσης. Με τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι περισσότερες μεσοαστές γυναίκες είχαν παντελώς ανεπαρκή σεξουαλική ζωή, δεν βίωναν σεξουαλική ικανοποίηση και όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα μυριάδες συμπτώματα τα οποία ονομάζονταν «υστερία».

Η υστερία –ως πάθηση- χρονολογείται από τον 5^ο αι. π.Χ. Τα συμπτώματά της ήταν τόσο άφθονα που επέτρεπαν την συγκεκριμένη διάγνωση σχεδόν για κάθε περίπτωση. Νευρικότητα, κατάθλιψη, ακόρεστη σεξουαλική επιθυμία, εντελής έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας, μυϊκοί σπασμοί, κατακράτηση υγρών, ανορεξία, ζαλάδες, αυνανισμός, αϋπνία, έλλειψη κολπικών υγρών, μονομανία, υπερκινητικότητα, ατονία, αυξομειώσεις βάρους, κ.α. πολλά, αυτονόητα σήμερα για γυναίκες οι οποίες αγνοούσαν την σεξουαλική ηδονή. Αναγκαστικά.

Με την πεποίθηση, λοιπόν, πως πυρήνας του γυναικείου σώματος είναι η μήτρα και πως αυτή είναι υπαίτιος για τις περισσότερες γυναικείες ασθένειες, η υστερία, έγινε η δεύτερη πιο διαγνωσμένη πάθηση μετά τον πυρετό και οι επιστήμονες βαυκαλίζονταν πως μοναδική λύση είναι η τεχνητή διείσδυση για την επίτευξη της σεξουαλικής ικανοποίησης. Η τεχνητή (έστω) διείσδυση θα οδηγούσε σε οργασμό, Ο οργασμός θα θεράπευε την πάθηση και ο κόσμος θα ηρεμούσε. Αποφάσισαν να κάνουν τα πάντα για να βρουν την λύση και να απαλλαγούν δια παντός από την διαδεδομένη-και ιδιαζόντως κουραστική- ασθένεια της εποχής.

Πιστοί στο επιστημονικό τους έργο αρχίζουν και χρησιμοποιούν τις πιο παράδοξες τεχνικές. Δονούμενα τραπέζια με παροχή αέρα, υδροκίνητα ντους, κι άλλα δονούμενα τραπέζια, με βενζίνη αυτή τη φορά, τρανταζόμενες καρέκλες, ταλαντευόμενα καθίσματα και άλλα παράξενα και τρομακτικά αντικείμενα παρελαύνουν από τα ιατρεία στην προσπάθεια να βρεθεί μια λύση επιτέλους. Το να προσπαθήσουν οι άνδρες γυναικολόγοι να ερεθίσουν την κλειτορίδα δεν περνούσε ούτε κατά διάνοια από το νου τους αφού, την εποχή εκείνη, το συγκεκριμένο όργανο του γυναικείου σώματος θεωρείτο ασήμαντο, άχρηστο και αμελητέο. Φυσικά τα πράγματα ήταν-καθώς όλοι γνωρίζουμε (ελπίζω)- λιγάκι πιο σύνθετα και περίπλοκα, αλλά, η λανθασμένη αυτή άποψη ήταν ένα καλό έναυσμα για να φτάσουν στην δημιουργία του πρώτου δονητή.

Εργαλείο ιατρικό, λοιπόν, μια εφεύρεση η οποία δημιουργήθηκε με σκοπό την επίλυση προβλημάτων ιατρικής φύσεως και με στόχο να κάνει τον κόσμο μας πιο γαλήνιο. Καταρρίφθηκαν και οι τελευταίες ενοχές σας τώρα που μάθατε πως ξεκίνησε την ζωή του ένα από τα πιο χρήσιμα gadgets της ιστορίας; Ευτυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν από την ανακάλυψή του, διαδόθηκε, εξελίχθηκε και χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως, με παρέα ή όχι, για fun & pleasure ή για να βοηθήσει στην εξέλιξη της ιατρικής…

Αλλά στην αρχή η ποικιλία δεν ήταν δεδομένη, ούτε η διασκέδαση αποτελούσε μια πτυχή της νέας αυτής ανακάλυψης. Από το 1869 που δημιουργήθηκε ο πρώτος δονητής και μέχρι το 1900 η χρήση ήταν αποκλειστικά ιατρική. Ο dr George Taylor πατεντάρισε την πρώτη ατμοκίνητη συσκευή η οποία ήταν αρκετά ακριβή στην υλοποίησή της, περίπλοκη στην χρήση, δυσκίνητη και απευθυνόταν κυρίως σε ινστιτούτα spa και επιστήμονες ιατρούς.

Το 1880 ο Βρετανός Joseph Mortimer Granville έφερε στο προσκήνιο μια νέα ευρεσιτεχνία. Η δική του συσκευή λειτουργούσε με μπαταρίες, η κατασκευή της στοίχιζε πολύ λιγότερο και ήταν πολύ πιο εύχρηστη. Μέχρι το 1900 πάνω από μια ντουζίνα κατασκευαστές ασχολήθηκαν με την παραγωγή δονητών εκμεταλλευόμενοι την ευρεία χρήση του ηλεκτρισμού.

Φυσικά μόνο οι γυναίκες της αστικής τάξης είχαν τις οικονομικές δυνατότητες να απολαμβάνουν τα νέα θεραπευτικά μέσα στα ιατρικά εργαστήρια. Στόχος ήταν «ο ερεθισμός των γυναικείων οργάνων μέχρι να επιτευχθεί ο ζητούμενος παροξυσμός» σύμφωνα με ιατρικά συγγράματα της εποχής.

Με την άφιξη του 20^ου αιώνα και του ηλεκτρισμού, όμως, οι χειροκίνητες συσκευές –παντός είδους– αντικαταστάθηκαν με ηλεκτροδοτούμενες. Πρώτα η ραπτομηχανή, ο ανεμιστήρας, οι τσαγιέρες, οι τοστιέρες και έπειτα…Ο δονητής ξεκίνησε την επική πορεία του στον δρόμο του εμπορίου.

Στοίχιζε από 15$ μέχρι και 200$ (ο επονομαζόμενος Chatanooga, άλλως αποκαλούμενος και Κάντιλακ των δονητών). Όσο περνούσαν τα χρόνια οι δονητές γίνονταν όλο και μικρότεροι και αποκτούσαν παγκόσμια φήμη και απήχηση ως αντικείμενα προορισμένα να προσφέρουν ηδονή και ουχί θεραπεία. Και για να είμεθα σαφέστεροι, έγιναν αντικείμενα τέχνης, καθημερινής χρήσης, αναγκαία και απαραίτητα κι άρχισαν να χαίρουν εκτίμησης από τον κόσμο ολόκληρο.

Στην αρχή της εμπορικής πορείας τους, όμως, προωθούνταν ως «ηλεκτρικές οικιακές συσκευές» σε περιοδικά για το σπίτι όπως το Modern Woman και Woman’s Home Companion. «Ανακουφίζει από τον πόνο. Θεραπεύει τις ασθένειες», «Δημιουργημένο από την γυναίκα που ξέρει τις ανάγκες της γυναίκας» (τω όντι) ήταν μερικά από τα μότο που συνόδευαν τις διαφημιστικές καταχωρήσεις.

Το 1906 η Αμερικάνικη Εταιρεία Δονητών κυκλοφορούσε το εξής flyer: «Ο Δονητής μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί άνευ βοήθειας, στην κρεβατοκάμαρα ή το boudoir και να εφοδιάσει κάθε γυναίκα με την αίσθηση της αέναης νιότης». Κι όλα αυτά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, την δεκαετία του 1910 και 1920. Φυσικά χωρίς φωτογραφίες. Αλλά με την δυνατότητα ταχυδρομικής παραγγελίας!

Κάπου στα μέσα των 20”s οι δονητές ξεκίνησαν τις πρώτες τους εμφανίσεις σε ερωτικές φωτογραφίες και ταινίες και έχασαν σιγά σιγά την αξιοσέβαστη ιδιότητά τους. ενοχοποιήθηκαν, κρύφτηκαν.

Την δεκαετία του 50 τα γυναικεία περιοδικά δημοσίευαν και πάλι διαφημίσεις αλλά τους αποκαλούσαν κατ’ ευφημισμό «μηχανήματα για μασάζ» και τους προσέδιδαν άλλου τύπου ιδιότητες, όπως, π.χ. χρήσιμους για χάσιμο βάρους…

Στις αρχές της δεκαετίας του 60 αναφέρονταν ως «αντικείμενα ομορφιάς», η συζήτηση για το σεξ άρχισε να γίνεται πιο ανοιχτή, έφτασε η σεξουαλική επανάσταση και απελευθέρωση και βρήκαν τον δρόμο τους ως «σεξουαλικά αντικείμενα» ή «βοηθήματα» επιτέλους προς το τέλος της και στην αυγή των 70’s.

Το 1976 εμφανίστηκε η πρώτη έκδοση στα ράφια των βιβλιοπωλείων με θέμα τους δονητές. Το βιβλίο της Joani Blank «Good Vibrations: The Complete Guide To Vibrators»έγινε ανάρπαστο και η ίδια άνοιξε το πρώτο μαγαζί αποκλειστικά με δονητές στην Καλιφόρνια, εγκαινιάζοντας μια ακόμα επανάσταση. Αυτή των δονητών.

Για πολύ καιρό εξακολούθησαν να διαφημίζονται στις πίσω σελίδες των γυναικείων περιοδικών αλλά στοχεύοντας στον αισθησιασμό και την σεξουαλικότητα, χωρίς περιτροπές.

Δεκάδες (εκατοντάδες) σχήματα, μεγέθη, χρώματα και αρώματα, σήμερα, είναι αδύνατο να τους καταμετρήσεις, είναι δύσκολο ακόμα και να τους κατηγοριοποιήσεις σε υποσύνολα. Για να μην επεκταθούμε σε dildo και strap-on, εξίσου διαδεδομένα και απαραίτητα.

Περίπου τόσοι πολλοί πέρασαν από την ιστορία ώσπου να φτάσουμε στο τώρα. Μόνο που σήμερα όλοι ξέρουμε την ακριβή τους χρήση. Κι αν όχι, στο διπλανό fancy ή παρακμιακό κατάστημα μπορούμε να προμηθευτούμε έναν, δύο ή ένα ολόκληρο σετ από αυτούς και να τους μελετήσουμε. Όλο και κάποιος θα ταιριάζει στην περίσταση.

Όλα εξαρτώνται από τον ηλεκτρισμό!

Κάθε δονητής λειτουργεί με ένα μοτεράκι, και το μοτερ αυτό χρειάζεται ενέργεια για να λειτουργήσει. Κι εδώ έχουμε δύο επιλογές: μπαταρία ή πρίζα; οι δεύτεροι είναι μεν πιο ισχυροί και χαρίζουν πιο έντονες συγκινήσεις αλλά το καλώδιο τους κάνει κάπως δύσχρηστους, ειδικά αν δεν τους χρησιμοποιείτε μόνοι σας αλλά με παρέα. Που να μπλέκεσαι σε καλώδια και να κινδυνεύεις από ηλεκτροπληξία. Άσε που χρειάζεται και πρίζα άρα αντενδείκνυται και για outdoor χρήση. Οι κίνδυνοι διευκρινίστηκαν, κατά τα άλλα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…Όσον αφορά τους πρώτους, με την απλοποιημένη χρήση με μπαταρίες, εφιστούμε την προσοχή μας στην τοποθέτησή τους. κρίμα να χαλάσει το παιχνίδι και μαζί και το δικό μας παιχνίδι.

Κείμενο: Μυρόεσσα Μεταξά.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Large τον Φεβρουάριο του 2004